Aleksander Majkowski

Urodził się 17 lipca 1876 roku w Kościerzynie w rodzinie rolnika, jako syn Jana i Józefiny z Basków. Nauki pobierał w progimnazjum w Kościerzynie i w gimnazjum w Chojnicach.

Studia medyczne rozpoczął w Berlinie, skąd przeniósł się do Gryfii. Tam uczęszczał na kurs historii Pomorza i Kaszub oraz założył koło studentów polskich „Vistula”. Za działalność patriotyczną został relegowany z uniwersytetu i rozpoczął dalsze studia w Monachium, które ukończył w 1903 r. Stopień doktora medycyny uzyskał w 1904 roku.

Praktykę lekarską odbył w gdańskim szpitalu Najświętszej Marii Panny. W Gdańsku zajął się pracą dziennikarską redagując „Gazetę Gdańską”, do której wydawał dodatek „Drużba”.

W 1905 r. osiadł w Kościerzynie, gdzie zajmował się pracą lekarską, społeczną, działalnością kulturalną i antygermanizacją. Tu rozpoczął w 1908 r. wydawanie kaszubskiego „Gryfa” i założył w 1909 r. Towarzystwo Czytelni Ludowych.

W czasie pobytu w Sopocie, był współorganizatorem Towarzystwa Młodokaszubów, którego organem był „Gryf” oraz zajął się tworzeniem Muzeum Kaszubsko-Pomorskiego

W czasie I wojny światowej został powołany do niemieckiej armii, przebywał m. in. w Królewcu, na Ukrainie, w Rumunii i we Francji.

Po powrocie do Sopotu zajął się sprawą polską i kaszubską na Pomorzu, redagując w 1919 r. „Dziennik Gdański”. Pełnił również służbę w Komisji Międzynarodowej ustalającej granicę polsko-niemiecką. Założył w 1920 r. Radę Pomorską w Grudziądzu, której był prezesem.

W roku 1921 zamieszkał w Kartuzach. Pod jego przewodnictwem powstało Zrzeszenie Regionalne Kaszubów. Jednak Majkowski nie angażował się w Zrzeszenie, poświęcił się twórczości literackiej i redakcyjnej. W latach 1921–1923 i 1925 redagował „Pomorzanina” i „Gryfa”. Zmarł 10 lutego 1938 roku.

Już w okresie berlińskim napisał w języku kaszubskim poemat satyryczny „Jak w Kòscérznie kòscelnégò òbrelë, abò piãc kawalerów a jednô jedynô brutka”, wydanego w Gdańsku w 1899 r.

W 1905 roku ukazał się tom jego wierszy „Spiewë i frantówci”, a w 1913 r. „Zdroje Raduni. Przewodnik po tak zw. Szwajcarii Kaszubskiej”.

W kartuskim okresie życia wydał najcenniejszy i najwybitniejszy utwór w literaturze kaszubskiej „Żëcé i przigòdë Remusa”, nazwany przez autora „zwierciadłem kaszubskim”. Tę powieść tworzą trzy części: „Na pùstkòwiu”, „Na wòlë i w niewòlë” i „Smãtk”.

Napisał „Historię Kaszubów”, która ukazała się dopiero po jego śmierci oraz niedokończoną powieść „Pomorzanie”.

Sprawie kaszubskiej poświęcił wiele artykułów, które ukazywały się w gdańskich pismach na Pomorzu i w Polsce.
Pozostawił w rękopisie „Pamiętnik z wojny europejskiej roku 1914″.

Majkowski znany jest jako przywódca Młodokaszubów, pisarz, działacz społeczno-polityczny, lekarz. Zapisał się w historii jako czołowa postać w ruchu kaszubskim.